Over mij

Na een periode waarin ik minder actief was, kwam ik kilo’s aan en merkte ik dat ik mij daardoor niet meer “mijzelf” voelde. Ik maakte me daar in eerste instantie niet zo druk om; met wat sporten en een dieet zou ik het er (net als vroeger) zo weer vanaf hebben en zou ik weer lekker in mijn vel zitten.

Maar in tegenstelling tot vroeger, viel het dit keer tegen. Het was frustrerend, ik wist namelijk precies wat ik zou moeten doen, ik deed het alleen niet.

Niet alleen mijn lichaam veranderde, maar het complete beeld dat ik van mezelf had veranderde mee. Tot mijn schrik kwam ik steeds meer aan en langzaam herkende ik mijzelf niet meer. Mijn kleding zat niet meer lekker, ik kon schrikken als ik mezelf op een foto terugzag en ik merkte ook dat andere mensen anders naar mij gingen kijken.

Uiteindelijk was ik continu met eten en afvallen bezig. In de hoop mij weer die fitte, zelfverzekerde vrouw te voelen. Ik had nooit verwacht dat die extra kilo’s zo’n invloed zou hebben op hoe ik naar mezelf keek en op hoe (ik dacht dat) anderen mij zagen.

Ook bij mensen die ik begeleidde zag ik diezelfde strijd; het gewicht kwam vaak terug, net als hun onzekerheid. Maar waar ik nog meer van schrok was de impact die een hoger gewicht kan hebben op hoe iemand zich voelt en gedraagt. Sommige vrouwen werden zo onzeker, dat ze zichzelf steeds kleiner maakten.

Ik begon in te zien dat verandering hem niet in de kennis zit en ik zag hoe groot de rol van psychologie en gedrag eigenlijk is. Niet alleen voeding, maar vooral gewoontes bleken het echte probleem. Ik vond het onvoorstelbaar om te zien dat vrouwen vast bleven zitten in hun oude gedrag, terwijl ze eigenlijk wel wisten wat er moest gebeuren. Door te stoppen met diëten en voedingsschema’s en me te verdiepen in ACT en Intuïtief Eten, begon er iets te veranderen. Ik leerde weer te luisteren naar mijn eigen lichaam en kreeg weer rust rondom voeding.

Ik kan weer echt genieten als ik een stukje chocola eet en ik kan vooral ook kiezen om het niet te doen, als ik er eigenlijk niet echt zin in heb. Nog fijner is dat ik weer rust in mijn hoofd he. Dat ik weer voel wie ik ben. Ik weet wat ik wel en niet wil en heb controle over mijn eigen handelen. En terwijl ik merk dat mijn zelfvertrouwen weer groeit, ik weer meer durf te leven, verdwijnen die kilo’s langzaam naar de achtergrond.

Ik geloof niet in diëten. Maar ook niet in affirmaties en zelfliefde als wondermiddel. Ik geloof in begrijpen waar je patronen en gewoonten vandaan komen. In verantwoordelijkheid nemen en stoppen met je verschuilen achter hypes of excuses. Natuurlijk kan het voor vrouwen belangrijk zijn om die kilo’s kwijt te raken, niet als doel op zich maar omdat het samenhangt met het gevoel weer jezelf te zijn. En daar is niets mis mee.

Als je me echt zou kennen, zou je weten dat:

• Ik van boeken houd. Mijn ultieme droom? Een eigen bibliotheek in mijn huis, zo eentje met metershoge boekenkasten waar je in kan verdwalen.
• Ik ben gek op dieren en wilde vroeger altijd dierenarts worden. Die droom is vervaagd, maar mijn betrokkenheid bij dieren is alleen maar sterker geworden!
• Ondanks mijn vliegangst kijk ik graag naar Aircrash Investigation. Vraag me niet waarom, misschien kan ik gewoon niet kiezen tussen angst en fascinatie.
• Spinnen vind ik nog enger dan vliegen. Ik ben ooit met mijn auto de berm ingereden omdat er een spin boven mijn hoofd zat en mijn dochter (net zo bang) hysterisch begon te gillen.
• Ik had nooit gedacht dat jong oma worden iets voor mij zou zijn, tot het gebeurde. Sinds mijn 40e ben ik oma en ik vind het geweldig.
• Ik nog steeds het liefst luister naar 90’s Hiphop en R&B. Montell Jordan, Destiny’s Child, TLC... kan gewoon eindeloos op repeat.